Arada Kalmak

ARADA KALMAK

Çocukken kıymetini bilemeyiz o yılların. O anlar, anı olduktan sonra her birinin değerini anlarız. Fakat olan olmuş geçen geçmiştir. Zamanın sana ne getireceğini bilemezsin. Mutlu bir yuvanın içindeyken çocukken, bir de bakmışsın tarumar olmuş bir ailenin ortasında kalmışsın yıllar sonra. Ne masum, ne güzel yaşamışız meğer o çocukluk yıllarını.

           Çocukken annem ve babamın arasında olmaktan o kadar mutlu olurdum ki… Çünkü bu reelde olurdu. Onlar koltukta yan yanayken aralarına sokulurdum. Sağımda annem solumda babam… Aralarındaydım ne güzel… Oysa şimdi de annem ve babamın arasındayım fakat şimdi mecazi… Öyle arada kaldım ki ne sağımda annem var ne solumda babam. Ve çocukluktaki mutluluğumun yerini keder ve umutsuzluk aldı.

Babam annemin ona verdiği sıkıntılara daha fazla katlanamayıp terk etti onu. Hayır, annemi değil, hepimizi terk etti. Geride ne bıraktığına dönüp bakmadan çekti gitti. Başta bu ayrılık ikisine de iyi gelir diye düşünmüştüm. Zira artık aralarında bir bağ kalmamıştı annemin parmağındaki yüzükten başka. Fakat mesele öyle bir safhaya ulaştı ki bu kadarını hiç birimiz beklemiyorduk. Babam çocuklarına da sırtını dönmüştü artık. Ondan taraf olmadığımız içindi sebebi. Biz kimseden taraf değildik halbuki… Bilmiyordu… Biz aradaydık, arada kalmıştık. Anlamamıştı… Kimse anlamadı…

Anneme teselli vermekten başka bir şey yapamıyorduk. Babama öfke kusamıyorduk. O da kendine göre haklıydı tahammülü kalmamıştı ve bütün gemileri yakmıştı. Fakat bilmiyordu ki o gemilerde evlatları da vardı. Yalnızlığı seçti o, sessizce bıraktı her şeyi.

Aradan çıkmaya çalıştık, birbirimizi ittik üç kardeş. Ama ne anneme doğru yönelebildik ne babamdan uzaklaşabildik. Et tırnaktan ayrılmazdı, birİ babamız biri annemizdi. Nasıl tercih yapardık ki? Bizi kimse anlamadı, tercih yapmaya zorladı hayat. Ama biz arada kalmıştık…